Do tej szkoły chciałoby się wrócić

Choć nauczanie w okolicznych wioskach odbywało się już w XVIII w., murowanej szkoły z prawdziwego zdarzenia Grzegorzowice doczekały się dopiero w sierpniu 1939 r.

 

Jubileusz 70-lecia szkoły uroczyście świętowano 5 czerwca. – Patrząc na dorobek minionych pokoleń, cisną sę na usta słowa poety: „Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu” – zacytowała Małgorzata Szatanek, dyrektorka Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Grzegorzowicach. W uroczystości, oprócz uczniów, rodziców, nauczycieli i przedstawicieli władz, uczestniczyli również byli dyrektorzy placówki: Franciszek Pak, Zofia Gałązka, Bogumiła Zielińska i Krystyna Gawlik.

 

 

Pomysłodawcą budowy szkoły w Grzegorzowicach był niejaki Hofman. Budowa ruszyła w 1937 r. W przedsięwzięcie włączyła się cała społeczność wsi. Materiał zwozili gospodarze ze stacji kolejowej w Nędzy. Inwestycję udało się dokończyć po dwóch latach. Pod koniec sierpnia 1939 r. nastąpiło uroczyste otwarcie szkoły, którą poświęcił ks. Alfons Siwoń, proboszcz z Łubowic. Szkoła była dość nowoczesna jak na ówczesne czasy. Na parterze mieściły się trzy duże klasy, sala kinowa i gabinet do majsterkowania. W piwnicy mieściła się kuchnia, natomiast szatnię zastępowały wieszaki zawieszone wzdłuż korytarza. Na początku korytarza stała umywalka, która jest tam do dziś.

 

 

Pierwszym kierownikiem szkoły był pan Bariach. Aby kupić pomoce naukowe, dzieci hodowały jewabniki. Wzdłuż ogrodzenia posadzono morwy. W klasach uczyły się po dwa roczniki, gdyż brakowało nauczycieli. Językiem wykładowym, do 1947 r., był niemiecki. W latach 60. XX w. zapadła decyzja o przebudowie szkoły, gdyż dzieci było tak dużo, że lekcje musiały się odbywać na dwie zmiany. Rodzice w czynie społecznym zwozili żwir, piasek, cement i cegły. Ponownie szkołę rozbudowano w latach 80.

 

Historię szkoły przedstawiono za pomocą prezentacji multimedialnej przygotowanej na tę okazję. Nie zabrakło w niej wspomnień byłych uczniów. – Szkoła była bardzo zdyscyplinowana. Jak ktoś nie umiał, to dostał lanie albo musiał stać w kącie – wspomina Anna Filip. – Nauczyciele byli wspaniali. Uczyli nas dobrze i wychowali na dobrych ludzi. Wszystkie dzieci ubrane były skromnie ale czysto. Nie mieliśmy sali gimnastycznej, tylko boisko przy szkole. Z naszej klasy wyszedł jeden ksiądz, jeden chirurg, inżynier. Niektóre dziewczyny też uczyły się dalej – dodaje.

 

 

Swoimi wspomnieniami podzieliła się też Anna Marek. – Wymagana była surowa dyscyplina. Jak żeśmy narozrabiali, to dostawaliśmy linijką lub witką po rękach. Mnie się też raz dostało. Dużo uczyliśmy się śpiewać. W szkole było wesoło i chciałoby się do niej wrócić – mówi była uczennica. Z kolei Ewelina Marek za najciekawsze lekcje uważała prace ręczne. – Mogliśmy się nauczyć wielu cennych rzeczy, np. przyszywania guzików, robienia kanapek. Zbieraliśmy też ziemniaki na polach PGR i RSP. Przysłowie, które zapamiętałam i które do dziś powtarzam uczniom to: „Pisz ściągi, ale nie daj się złapać” – przekonuje pani Ewelina.

 

Krystyna Gawlik, która przez 12 lat była dyrektorką grzegorzowickiej szkoły, przyznała, że z dużym wzruszeniem wraca do placówki. To za jej czasów szkole nadano imię Josepha von Eichendorffa. – Zrobiliśmy to, aby podziękować poecie za rozsławianie naszej miejscowości – wyjaśniła Gawlik.

 

 

Obecnie w szkole uczy się 150 uczniów. – Szkoła to nie tylko budynek. To uczniowie, nauczyciele, rodzice i środowisko lokalne. Osoby, które czują potrzebę pomocy tej instytucji. Takich nigdy tu nie brakowało. Nasza jubilatka jest młoda i prężna. Mam nadzieję, że zawsze będzie tu kadra gotowa pracować głową i sercem. Że będą stąd wychodzili uczniowie tak wykształceni, że będzie o nich głośno w świecie. Tego ci szkoło życzę – mówiła podczas uroczystości jubileuszowych dyrektor Małgorzata Szatanek.

 

(e.Ż)