Mirosław Lenk wie, jaki jest największy problem Raciborza

– Jeśli uważa pan, że z pozyskiwaniem środków pozabudżetowych nie jest źle, to nie martwi pana, że z urzędu odeszły niedawno i w krótkim czasie trzy najbardziej doświadczone osoby w ściąganiu tych pieniędzy?

– Gdyby dziś porównać urząd z raciborskimi zakładami pracy, to z tymi kadrami nie jest najgorzej. Odeszło niewielu, a następcy są obiecujący. Urzędnicy z wydziału rozwoju, którzy pozyskują dotacje, odchodzili z różnych powodów. W przypadku naczelnika Rafała Jasińskiego, to był spory awans, porównywalny z tym jaki stał się udziałem Adama Wajdy w Pietrowicach, który rzucił sekretarzowanie dla biznesu. Powstałe luki wypełniamy dzięki świadomej polityce kadrowej, opartej na tworzeniu kadry rezerwowej w urzędzie. Anna Kobierska-Mróz radzi sobie świetnie jako nowy naczelnik. Przygotowana, ambitna, dotąd była u mnie kierownikiem. Dbam o to, by cała kadra była tak silna. Awansujemy kolejne młode osoby, które są już doświadczone i gotowe do nowych zadań.

– Awanse oznaczają wyższe płace, tymczasem podatnik nie chce by urząd więcej kosztował. To nie jest problem przy Batorego?

– Rozmawiam z naszymi przedsiębiorcami i słyszę narzekania na brak rąk do pracy. Mówię im: podnieście wynagrodzenia, to przestaniecie narzekać. Bo wolnych miejsc pracy w Raciborzu nie brakuje, a głównym problemem miasta stały się niskie zarobki. Dlatego zmieniam w magistracie system wynagrodzenia. Wiem, że jak tego nie uczynię, to najlepsi ludzie mi odejdą. Nie mogę sobie na to pozwolić, a mam trudniej, bo muszę znaleźć złoty środek pomiędzy oczekiwaniami podatników, a potrzebami kadrowymi. Na Batorego musimy mieć profesjonalistów.

– Przekazał mi pan, że nie rozumie tezy Nowin o lekceważeniu przez pana zasług wiceministra sprawiedliwości Michała Wosia dla miasta (pozyskał miliony złotych na poprawczak i PWSZ). Czy jest inaczej?

– Doceniam starania pana ministra Wosia, dlatego że popieram wszystko, co jest dobre dla naszego miasta. Zapraszam do współpracy. Drzwi na Batorego są zawsze otwarte na ludzi, którzy mogą coś zrobić dla Raciborza. Nie zwracam uwagi na szyldy partyjne. Współpracuję z Gabrielą Lenartowicz, ale korzystam także z pomocy Adama Gawędy i Czesława Sobierajskiego. Bardzo się cieszę z tego, że minister przyznał pieniądze instytucjom z miasta, z którego pochodzi. Tak samo jak cieszę się z moich radnych Marcina Ficy i Eugeniusza Wyglendy, którzy przyszli ostatnio z pomysłem, aby starać się o zakup nowego samochodu pożarniczego dla OSP w Sudole. Znaleźli informację, że w ubiegłym roku resort sprawiedliwości kupował takie wozy strażakom. Spróbujmy o to powalczyć. Wszystkie ręce na pokład.

– Dwukrotnie odnosił się pan – w gronie radnych, a następnie dziennikarzy – do efektów starań M. Wosia w sprawie remontu dworca PKP. Nie widział pan wówczas jego istotnego wkładu w tej sprawie.

– Dworzec byłby już remontowany, gdyby nie zmiana władzy. Uczestniczył pan przecież w konsultacjach z raciborzanami w sali kolumnowej dwa lata temu. Przecież zlecano już dokumentację tej inwestycji. Po wyborach wymiotło ówczesne władze PKP i nastąpiły zmiany w szczeblach decyzyjnych. Ustalenia jednak pozostały, plany są w realizacji. Wiem o tym, bo wciąż mam kontakt z osobami, z którymi wcześniej prowadziłem rozmowy o dworcu. Perspektywa 2023 nie napawa optymizmem.

– Liczył pan na większe powodzenie swojej propozycji w licytacji WOŚP (oddanie prezydentury na jeden dzień)? Wrócił pan do orkiestry po paru latach przerwy, już nie jako licytujący, ale w roli fundatora przedmiotu licytacji. Kwota 270 zł mogła być chyba wyższa?

– Najważniejsze, że nasz WOŚP znów pobił rekord w kweście. To zasługa wspaniałej organizacji, którą zajmują się młodzi ludzie. Osobiście miałem wątpliwości, co do takiej formuły licytacji z prezydenturą. Proponowałem wcześniejszą aukcję internetową z finałem w RCK. Możliwe, że wówczas uzbieralibyśmy więcej. Z drugiej strony to fantastyczna rzecz, że można zobaczyć radość dziecka, kiedy jego tato licytuje dla niego dzień z prezydentem. Cieszę się, że w Nowinach pojawił się felieton Bożydara Nosacza z oceną zaangażowania lokalnych elit w orkiestrę. Nasze elity unikają rozgłosu, choć kiedyś chodziły na licytacje. Pamiętam jak biłem się z kolegą o antałek wina. Wylicytowałem też obraz młodego artysty. Są w Raciborzu ludzie, którzy mogliby się podzielić swym sukcesem, ale nie chcą internetowych komentarzy.

Rozmawiał Mariusz Weidner