Poker z życiem... czyli emocje, które mogą zabić

Latanie to nie narkotyk

Marcin Mężyk, pilot Aeroklubu ROW Rybnik rozbił się na Łysej Polanie, po słowackiej stronie Tatr. Osierocił żonę i dwójkę malutkich dzieci. Uroczyście pożegnali go koledzy z aeroklubu, którzy niechętnie wypowiadają się na temat samego wypadku. Wolą mówić o lataniu. O tym, co czuje się kilometry nad ziemią. – Latanie to nie narkotyk – mówi Ireneusz Wilgucki, prezes rybnickiego aeroklubu. – To szczęście, które pozwala zostawić na ziemi przyziemne sprawy – dodaje i przekonuje, że pilot w powietrzu jest bardzo skupiony na właściwym prowadzeniu lotu. Wszystkimi zmysłami odbiera dochodzące bodźce i stara się niezwłocznie reagować na wszelkie odchylenia i nieprawidłowości, tak aby lot przebiegł bezpiecznie. Mówi również, że nie każdy może zostać pilotem. Trzeba być wytrwałym, zdyscyplinowanym.

Jak sam przyznaje, miał okres w życiu, gdy z racji obowiązków rodzinnych był mało aktywnym pilotem, ale nigdy nie chciał rezygnować z latania. – Bardziej obawiam się wyjechać rowerem na drogę publiczną, niż wsiąść do klubowego szybowca lub samolotu. Los jest myśliwym. Nikt nie zna przeznaczenia – twierdzi prezes aeroklubu.

Żużel w żyłach

22 maja na mecz ligowy do Rybnika przyjechali żużlowcy Unii Tarnów. W 2. biegu pod taśmą stanął Krystian Rempała, utalentowany junior gości. Chwilę później uczestniczył w kraksie. Po tym jak uderzył go motocykl rywala – Kacpra Woryny, upadł na tor i uderzył o niego głową. W wyniku odniesionych obrażeń, kilka dni później zmarł w szpitalu. Po tej tragedii w Rybniku nie mówiło się o niczym innym. Bo ktoś, kto urodził się w tym mieście, musi kochać żużel. Prawdziwy rybniczanin ma w żyłach trochę krwi i dużo żużla właśnie. Mówi się też, że aby uprawiać ten sport, trzeba być trochę szalonym. Inaczej widzi to Justyna Jurczyk, która wiele meczów żużlowych zobaczyła z perspektywy murawy stadionu, jako fotoreporter. – Jestem przekonana, że w żadnym wypadku nie chodzi tu o brak przysłowiowej „piątej klepki”. To indywidualna cecha każdego człowieka. Są tacy, którzy nigdy nie wsiądą do rollercoastera, a inni z dziką przyjemnością przejeżdżą na nim cały dzień. Jedni potrzebują mocnej dawki adrenaliny, inni wolą kapcie i pilota do telewizora – mówi fotoreporterka.

Antek patrzy z góry

Kacper Woryna, swoją przygodę z „czarnym sportem” rozpoczął od sukcesów w miniżużlu. Już wtedy wielu widziało w nim geny dziadka, legendarnego Antoniego Woryny, pierwszego polskiego medalisty indywidualnych mistrzostw świata. Nie dziwi więc, że szybko przeniósł się na duży tor. Na początku tego sezonu zrealizował jedno ze swoi marzeń, podpisał kontrakt w legendarnej lidze angielskiej. Niestety, początek przygody z Coventry Bees był dość „bolesny”. Rybniccy kibice zamiast wyników śledzili doniesienia ze szpitala, gdzie ostatecznie Woryna wylądował. Po kilku dniach okazało się, że uraz nie jest groźny, chociaż zdjęcia uszkodzonej ręki, zamieszczane na portalu społecznościowym przez samego Kacpra, wyglądały koszmarnie. Człowiekiem, który pilnuje kariery młodego rybniczanina jest jego ojciec. Mirosław. Jak sam mówi, to przez ojca nie został żużlowcem. Ale od speedwey’a nie uciekł. – Gdy Kacper podjeżdża pod taśmę, to nie jest ważne, ile przywiezie punktów. Ważne, żeby przyjechał cało. Wiadomo, że cały czas towarzyszy nam jakiś niepokój. Ale jest to już w miarę opanowane, trochę lat już w tym biznesie jesteśmy, więc można mówić o pewnej rutynie. Oczywiste jest, że nieprzyjemnie ogląda się wypadki, szczególnie syna. A kilka wyglądało dość makabrycznie. Być może zabrzmi to niedorzecznie, ale wierzę, że opatrzność nad nami czuwa i Antek gdzieś tam zawsze swoją rękę wsadzi i ochroni Kacpra przed poważnymi kontuzjami – mówi M. Woryna, który wraz z synem mocno przeżywa śmierć Krystiana Rempały. Na razie są wstrzemięźliwi w komentarzach, choć rodzina żużlowca z Tarnowa ich nie oszczędza.